Wat was dat?
Het gevoel dat het beste omschrijft hoe we ons na dit weekend voelen. En keuzestress, dat ook. Afgelopen weekend ontvingen we kandidaat-huurders (zo zou de Huisdokter dat toch zeggen). Er zijn te weinig huurwoningen in Herent, lijkt me. Van mensen die op voorhand twee keer bellen om zeker te weten dat ze toch de eerste zijn, van anderen die graag toch nog vroeger willen komen tot mensen die bijna smeken om het te mogen huren. Telefoons uit Herent, Wallonië, Portugal en Irak.
Had ons huis zelfvertrouwen, dan was dat enorm gegroeid.
Wat fijn is, maar wie kies je nu voor je huis? Een handige klusjesman? Een jong gezin? Een kersvers koppel? Verbouwers? Cocooners of net reizigers? Keuzestress voor gevorderden. De criteria ‘wie zorgt er goed voor ons huis’ en ‘wie zal er elke maand stipt betalen’ leiden. Wij volgen, ons buikgevoel voorop.
Binnenkort staan we aan de andere kant. Onze beurt om in Londen kandidaat-verhuurders te overtuigen. Ik trek alvast mijn ‘wij-kunnen-deze-torenhoge-huur-zeker-betalen-schoenen’ aan…
newparentsintown 