van de kogel en de kerk

Naar Londen verhuizen. Dat gaan we doen, in maart. Toon heeft daar een job weten te strikken, ik bekijk nog wat er kan. Sowieso gaan we mee. Hoe lang? Dat weten we nog niet. Zes maanden? Drie jaar? Tot de onrust in onszelf is gaan liggen? Tot iemand het grondig beu wordt? We zien wel.

Het huis, dat proberen we  te verhuren, daarover later meer. We zoeken ginds een peperdure schoendoos. Ik vind dat eigenlijk wel gezellig, zo kort bij elkaar. Een school, dat kunnen we daar pas regelen. Een crèche, idem dito.

Van een idee tot een concreet plan. Dat gebeurt er wanneer je het uitspreekt tegen vrienden, familie en collega’s. Of tegen je oudste zoon van vier en half. Die eerst heel enthousiast, maar later heel erg verdrietig reageert. Omdat hij die twee vriendjes écht niet wil missen. Omdat hij geen Engels kan. Laatmaarvallendoemaaralsofwenietshebbengezegd, snikt mijn moederhart luidop mee. Mijn verstand houdt vol: ook voor hen is dit een verrijking. En mijn buikgevoel leidt al de hele tijd: het komt goed. Alles komt altijd goed. En meteen vallen alle andere zorgen, van financiële bedenkingen tot sociaal gemis in spé ook weg. Want we hebben hier gewoon keiveel goesting in. En wat die oudste zoon betreft: London Eye en dubbeldekbussen, dat klonk ook wel erg interessant…